«طیبه» یکی از نامهای مدینه طیبه است. این روایت دلالت میکند که آن حضرت(ع) غالباً در این شهر و در حوالی آن است. همچنین دلالت میکند که همواره با ایشان سی نفر از یاران خاصشان هستند و اگر یکی از آنها بمیرد، کس دیگری جایگزین او میشود.
موضوع محل اقامت و سکوت امام مهدی(ع) در زمان غیبت از جمله موضوعهایی است که ذهن بسیاری از مردم را به خود مشغول داشته است و معمولاً در مجالس و محافل مهدوی مورد پرسش قرار میگیرد.
پیش از پاسخگویی به این پرسش یادآوری این نکته ضروری است که برای غیبت امام مهدی(ع) دو معنا قابل تصور است:
گر نگهدار من آن است که من می دانم شیشه را در بغل سنگ نگه می دارد
ولادت را هم چون ولادت حضرت موسی قرار داده است. غیبت او را همانند غیبت حضرت عیسی مقرر فرموده است. و عمر طولانی او را هم مانند عمر نوح. آن گاه به بنده ی صالح خود حضرت خضر عمر جاودانه داد تا علت عمر طولانی او باشد. و باز در حدیث دیگری در همین باره می فرماید:(( امام بنده ی صالح حضرت خضر (ع) که خدای تبارک و تعالی برای او عمر طولانی قرار داده نه برای اینکه در آینده به پیامبری برگزیده شود یا کتابی بر او نازل شود یا شریعتی برای او تشریع گردد که به وسیله ی آن ادیان پیشین منسوخ شود یا رهبر امتی به او عطا شود و اطاعتش واجب گردد. بلکه فقط برای اینکه در علم ازلی خدای تبارک و تعالی مقدر بود که عمر قائم ما در زمان غیبت بسیار طولانی باشد و می دانست که بسیاری از مردمان این عمر طولانی را انکار خواهند کرد خدایش او را عمر بسیار طولانی داد بدون اینکه سبب دیگری داشته باشد. فقط برای اینکه با عمر طولانی او به عمر طولانی حضرت قائم (عج) استدلال گردد و بدین وسیله حجت بر دشمنان لجوج تمام شود تا مردمان را در پیشگاه خدا حجتی نباشد.
ابوداوود در صحیح خود جلد چهارم صفحه ۱۸۷از رسول خدا (ص) روایت می کند که فرمود:
اگر از دنیا بیش تر از یک روز باقی نمانده باشد خدا آن روز را آنقدر طولانی می کند که از اهل بیت من مبعوث گردد.
"اللهم عجل لولیک الفرج"
این کیست سوی خویش چرا می برد مرا؟
هرکجا رود چو کهربا می برد مرا
من آب و آفتابِ تموز است لطفِ او
می تابد و به اوج فضا می برد مرا
ناسوت را به منزل لاهوت می کشد
بنگر که از کجا به کجا می برد مرا
ا
ندارم دگر طاقت دوری مرا می کشد داغ مهجوری
نگاهی برای رضای خدا کن مرا
در مسیر چشمانت/باغ لاله می کارم
از نگاه آهویت/دیده برنمی دارم
مثل موج بی طوفان/مثل ابر سرگردان
حلقه حلقه می گردم/قطره قطره می بارم
امام جواد (علیه السلام) : در باره اینکه چرا حضرت مهدى (علیه السلام)«منتظَر» نامیده مى شود فرمود:
«إن له غیبة یکثر ایامها و یطول امدها فینتظر خروجه المخلصون و ینکره المرتابون و یستهزئ بذکره الجاحدون و یکذب فیها الوقّاتون و یهلک فیها المستعجلون و ینجو فیها المسلّمون۱».
«او را غیبتى هست که زمانش زیاد است و پایانش به طول مى انجامد. پس مخلصین چشم انتظار قیام او مى مانند و شک کنندگان به انکار او بر مى خیزند و منکرین به استهزا او مى پردازند و یاد او را به سخره می گیرند و تعیین کنندگان وقت ظهور دورغ گویانند (و یا مورد تکذیب قرار مى گیرند) و عجله کنندگان در آن هلاک مى شوند و تسلیم شدگان نجات مى یابند.»
«او را غیبتى هست که زمانش زیاد است و پایانش به طول مى انجامد. پس مخلصین چشم انتظار قیام او مى مانند و شک کنندگان به انکار او بر مى خیزند و منکرین به استهزا او مى پردازند و یاد او را به سخره می گیرند و تعیین کنندگان وقت ظهور دورغ گویانند (و یا مورد تکذیب قرار مى گیرند) و عجله کنندگان در آن هلاک مى شوند و تسلیم شدگان نجات مى یابند.»
امام جواد(علیه السلام) در این بیان نورانی، مردم زمان غیبت را به شش گروه تقسیم کرده اند:
حال من بی تو خراب است کجایی آقا
نقش من بی تو برآب است کجایی آقا
عمر بیهوده من بی تو چه ارزد تو بگو
زندگی بی تو سراب است کجایی آقا
دل غمگین مرا کی تو عنایت بکنی
منتظر بهر جواب است کجایی آقا
تا که از در برسی رخ بنمایی تو به من
دل من در تب و تاب است کجایی آقا
از غم دوری تو هر نفس ای راحت جان
گریه بی حد و حساب است کجایی آقا
داستان غم هجران تو ای یوسف من
قدر یک کهنه کتاب است کجایی آقا
چه شود گر نظری بر من بیچاره کنی
یک نظر بر تو صواب است کجایی آقا